28 ,,Bliskość śmierci zawsze sprawia, że staramy się żyć lepiej"

- Tak. Wracamy - przyjaciel objął mnie ramieniem, na co nieśmiało się uśmiechnęłam. Coraz bardziej jego obecność mnie krępowała. Dziwne, ale prawdziwe.
- To super. Nie wiem ile czasu jeszcze mi zostało...
- Hope, nie mów tak -przerwałam jej. Uśmiechnęła się słabo. Była słaba. Coraz słabsza i słabsza....
Widać było, że teraz to jej stan jest gorszy niż stan malutkiej Naomi, której już z nami nie ma w tym mieście. Została przeniesiona, a wróci, jeżeli wyzdrowieje. Ma 60% szans na wydostanie się z sideł raka. Dzielna, mała dziewczynka. Kochana Naomi.
- Sama dobrze wiesz, jak jest. Musisz się z tym pogodzić. Nie odejdę, dopóki będziecie o mnie pamiętać. Ale Laura... Już czas.
Nie rozumiałam jej teraz. Wydostałam się z objęć Rossa i spojrzałam na nią smutno.
- Czas na co?
Bałam się, że powie ,,na śmierć" co by mnie tylko dobiło. Na szczęście miałam pełną świadomość tego, że Hope żyje i żyć będzie.
Prawda?
- Na powrót do szpitala, Lau. Już niedługo muszę tam wrócić. Ze mną jest coraz gorszej. I nie zaprzeczajcie. Tak bardzo chcecie wierzyć, że ja nie umrę tak szybko, że zaczynacie naprawdę mieć jakieś chore iluzje.
Miała rację. Mieliśmy za wielką wiarę, choć była zwykłą bańką mydlaną, która pęknie, jak Hope umrze. Wiedziałam, że jej stan się już nie polepszy, a ona po prostu umiera.
Ale czasem ludzie tak bardzo chcą wierzyć w kłamstwo, że przyjmują je za prawdę.
- Kiedy wracasz? - głos tym razem zabrał Ross.
- Jutro - odszepnęła.
Westchnęliśmy z Rossem. Teraz nikt się nie odzywał. Tkwiliśmy w głuchej ciszy.
<Następny dzień>
- Kiedy macie zamiar zacząć? - spytał nasz menager.
- Jak najszybciej - odpowiedziałam równo z Rossem.
Właśnie razem z nim udałam się do wytwórni płytowej. Hope była w szpitalu, ale obiecali zrobić koncert przed szpitalem, tak, aby mogła go obserwować ze swojego okna. Jest za słaba na to, by zejść na dół czy nawet wstać z łóżka.
Przez noc jej się pogorszyło, więc w szpitalu znalazła się już w nocy.
- Możemy zorganizować wam koncert jutro, ale czy macie wystarczającą ilość piosenek?
- Myślę, że na powrót do kariery starczą nam te cztery, które napisaliśmy - tym razem głos zabrałam ja.
- No dobrze. Jak chcecie. Roześlę info na facebook'u i oficjalnej stronce waszej dwójki. Kochali was jako Inimitable, ale teraz chyba nazwy zmieniać nie będziecie, co?
Spojrzałam na Rossa. Wiedziałam ile to dla niego znaczy, więc szybko zaprzeczyłam.
***
- Jak się czujesz? - spytałam przyjaciółki. Uśmiechnęła się słabo. Wyglądała okropnie. Wrak człowieka...
- Dobrze - powiedziała ochrypniętym głosem - Kiedy macie koncert?
- Już jutro - powiedział Ross. Nie mógł wydusić z siebie ni krzty uśmiechu czy jakichkolwiek pozytywnych uczuć.
Bał się, że ją straci. Od jakiegoś czasu ja tracę wszystko, co mam. A Hope jest dla niego wszystkim.
- Rodzice do mnie dzwonili - zaczęła.
Ross westchnął. Ja też chciałam, ale zdałam sobie sprawę, że przecież tak na dobrą sprawę ja nie mam rodziców. Mój tata... Przecież mnie zostawił. Wiem, że nie podpisał dokumentów o wyparcie się praw rodzicielskich, ale dla mnie nie ma za dużej różnicy.
- I co mówili? - spytał.
- Powiedzieli, że jutro mnie odwiedzą. Będą mieli niespodziankę, bo przecież wydacie koncert.
Dla niej to wszystko było takie proste. Zaskakujące, że na łożu śmierci można dostrzec coś pozytywnego. Hope jednak zawsze była optymistką, a tego jej zazdrościłam.
Śliczna, mądra i wiecznie nastawiona z uśmiechem do życia. Znalazła pozytywy nawet w najcięższej sytuacji bez wyjścia.
Ja byłam pesymisto-realistką. Częściej byłam realistką, ale zdarzało mi się mieć typowo mroczne myśli.
Ross był bardziej optymisto-realistą. Świadczyło nawet o nim to, jak nakrzyczał na mnie, że Hope wcale nie umiera.
Optymiści twierdzą, że żyjemy w najlepszym okresie czasowym. Pesymiści boją się, że właśnie tak jest.
A realiści? Oni znają prawdę o tym, co ma się wydarzyć. I wiedzą, że ten świat będzie lepszy, choć wymaga to czasu..
Ja też bałam się prawdy, ale kiedy ją poznałam - zmieniłam zdanie.
Najgorsza prawda jest lepsza, od najlepszego kłamstwa. Tego się trzymajmy.
- Wizyty są skończone. Proszę wyjść - powiedziała pielęgniarka, wchodząc do pomieszczenia. Przytuliłam przyjaciółkę i razem z Rossem udaliśmy się do wyjścia...

***

Witajcie kochani! Pierwsze co: nowy blog.

Pisany narratorem przemiennym (raz Ross raz Laura) a fabuła nie dość, co nie podobna do mnie, to jeszcze bardzo nietypowa.

Zacznę go jak skończę tego bloga (czyli niedługo), ale prolog już jest. Mam 17 obserwatorów, ale liczę, że wszyscy, którzy obserwują tego bloga będą obserwować tamtego.

I bardzo o to proszę.

LINK: http://mystery-love-raura.blogspot.com

Do napisania!