08 ,,Zatracając się we własnych myślach nie odróżniamy prawdy od złudzeń"

-Kto to?-szepnęłam do Hope. Ta totalnie mnie zignorowała. Podbiegła do małej i mocno ją uściskała. Tak. Do małej. Do malutkiej 6-letniej dziewczynki.
Dziewczynka miała śliczne, złociste blond włosy upięte w warkoczyk. Na pewno miała kręcone włosy. Miała oczy koloru morza, które od razu napawały optymizmem.
-Naomi! Gdzie są twoi rodzice?-spytała Hope ściskając małą.
-Rodzice? Gdzieś poszli. Powiedzieli, że za chwilkę wrócą-dodała dziewczynka.
-I dlatego uciekłaś z pokoju?-spytała Hope.
-Nie... Nie uciekłam. Po prostu zobaczyłam cię. A kto to?-wskazała małym paluszkiem na mnie i Rossa.
-To mój brat i moja najlepsza przyjaciółka.
Mała zeszła jej z rąk i podeszła do nas.
-Jestem Naomi-przedstawiła się.
-Ja jestem Laura-podałam jej dłoń, ale ku mojemu zaskoczeniu ona mnie uściskała.
-A ja Ross-i ku mojemu większemu zdziwieniu - go też.
-Na co chorujecie?-spytała.
Teraz zrobiło mi się głupio. Ta dziewczynka zapewne nie na darmo jest na onkologii.
-My... Ja... To znaczy...-nie mogłam się wysłowić.
-Rozumiem. Jesteście zdrowi?-spytała.
Nie wypowiedziała tych słów, jakby nam zazdrościła, że my nie chorujemy. Raczej ucieszyła się, że jednak możemy cieszyć się życiem, podczas, gdy mnóstwo ludzi właśnie tu kończy swój żywot.
-Tak-wyszeptałam.
-To czemu jesteś smutna?-spytała. Dziwiły mnie jej pytania. Ale też zaskakiwała jej bystrość. No tak... Jestem zdrowa, a się nie cieszę. Oni pewnie dali by wszystko, by przedłużyć swoje dni.
-Bo ty i Hope tu jesteście-dodałam smutno.
-Nie przejmuj się. Ja tu tylko jeżdżę raz na jakiś czas na badania-dodała z entuzjazmem-Nie to co inne dzieci...
Spojrzałam na Hope. Ona tylko z westchnieniem powiedziała:
-Naomi ma białaczkę, która stoi w miejscu, więc na dobrą sprawę cały czas przyjmuje leki w domu. Ale w szpitalu jest niemalże codziennie.
Ross zmarszczył brwi i powiedział do Naomi:
-To dlaczego tu przyjeżdżasz?
Naomi spuściła główkę. Zrobiło jej się przykro. Już myślałam, że Hope źle coś powiedziała, albo, że Naomi ma tu rodzinę. Ona jednak dodała:
-No bo tu tylko chorych dzieci, które nie mają się jak bawić, bo nie mogą wyjść z pokoju. Niektóre to nawet są bez rodziców... Same... Umierają... One mnie potrzebują-powiedziała smutno. Łzy stanęły mi w oczach.
Po chwili usłyszeliśmy jak ktoś biegnie przez korytarz.
-Sala 406!-krzyknął lekarz. Nie wiedziałam co się dzieje.
Naomi podniosła główkę i powiedziała przerażona:
-Dylan...
***
Jedyne, co widziałam, to zwłoki wynoszone w czarnym worku. Naomi stała przy rodzicach i patrzyła, jak ciało jej przyjaciela odjeżdża na noszach do prosektorium. Miało to miejsce dwie godziny po stwierdzeniu zgonu. Tyle czekaliśmy z Naomi. Dziewczynka odwróciła się w stronę swojej mamy i zaczęła łkać.
Ale to nie było najgorsze.
Za noszami szli rodzice dziecka, od kilkunastu miesięcy przygotowywani na jego śmierć. Wiedzieli, że on umrze, ale nie wiedzieli kiedy. Jeszcze nigdy nie widziałam jak ktoś tak mocno płakał.
Matka ciągle pytała: ,,Dlaczego? Dlaczego?...", a ojciec ze łzami w oczach gładził jej plecy. Istny koszmar.
To uzmysłowiło mi, że ja nigdy, nawet będąc pewna, że Hope umrze, nie będę przygotowana na jej śmierć.
Tu nawet rodzice nie mogli cieszyć się, jeżeli ich dziecko było zdrowe.
Przez te dwie godziny byliśmy świadkami dziwnej sytuacji, która to potwierdziła.
Przyszła jakaś matka. Raczej wyszła z badań z małą dziewczynką, która mogła mieć nie więcej niż dwa latka.
Miała łzy w oczach, ale nie z bólu. Z radości. Naomi mówiła, że widzi ją pierwszy raz, więc może dostała skierowanie na onkologię i nic nie wykazało.
W międzyczasie ze swoim synkiem, może 4-letnim szła inna kobieta i spytała:
-I co?
Tamta matka odpowiedziała:
-Zdrowa-po czym się uśmiechnęła. Ale od razu uśmiech zastąpił zmieszanie i cierpienie, gdy tamta matka odpowiedziała:
-Aha. Zdrowe...
Ten ból w jej oczach.... Ta żałość... Widać było, jak bardzo by chciała, by jej dziecko też było zdrowe... Ten chłopiec miał raka. A raczej jeszcze ma. Nie uleczalnego.
Nie rozumiem jak Naomi może chcieć tu przychodzić.
***
-Przykro mi-wyszeptałam w stronę dziewczynki, jak tylko zbieraliśmy się do wyjścia.
-Wiedziałam, że on umrze... Ale chciałam się jeszcze z nim pobawić-dodała smutno.
Aż żal mi ścisnął serce na myśl, że Hope też może odejść.
Spojrzałam na Rossa. Nie wyrażał żadnych emocji. Zrobiło mi się go szkoda.
Hope poszła odprowadzić Naomi i powiedziała, że dziś z nią zostanie, więc wracaliśmy sami.
Szliśmy parkiem. Było to miejsce, gdzie nikt nie przechodził. Gąszcz drzew i krzewów na zewnątrz, a w środku, do którego nikt nie wchodził, pełno róż i innych kwiatów.
W pewnym momencie Rossowi łzy leciały z oczu. Nie wytrzymałam i z nadmiaru emocji przytuliłam go...

***

Witajcie kochani. Mam troszeczkę załamkę... I dodatkowo Anonimka na głowie (Patusiu kochana dziękuję za twój kom <3 A raczej dwa czokoladko xD Dla cb mam dziś dedykację). 

Kochani! Next pojawi się, jak będzie 20 komentarzy. Wiem, że szybko to nie nastąpi, dlatego akurat tyle :D Mam dużo czasu więc do nexta ;)

Tu macie wyjaśnienie mojej kochanej Naomi i pierwszy moment Raury.

Komentujcie! Bo komentując motywujecie :* <3

Do napisania!