10 ,,Nie ma spełnienia słodszego nad to, które następuje tuż po dłuższym oczekiwaniu"

Ross uśmiechnął się delikatnie, ujął moją dłoń i rzekł:
-Dziękuję.
Zaśmiałam się.
-Nie ma za co. Pamiętaj, że możemy przecież znieść topór wojenny na czas ,,zwierzeń"-poszerzyłam uśmiech, ale ku mojemu zaskoczeniu on cofnął dłoń, uśmiech mu spadł i powiedział:
-Tsa...
Po czym wstał z ławki i ruszył zostawiając mnie samą. Czyli znów nic się nie zmieniło...
***
Kolejny dzień przyszedł tak szybko...
Hope wróciła już do domu. Ja, Lynch i Hope mieliśmy iść dzisiaj do wesołego miasteczka. Przyszykowałam więc żółtą sukienkę, białe trampki i torebkę. Spakowałam do niej najpotrzebniejsze rzeczy, takie jak telefon i portfel.
Lynchowie mieli przyjść po mnie. I przyszli. Ledwo, co się wyszykowałam oboje już stali pod moimi drzwiami. Hope uśmiechnięta od ucha do ucha, a jej brat... Miał minę, jakby coś mu się stało.
-Cześć skarbie-przytuliłam ją.
-Już?-Ross znów narzekał. A nie mówiłam? Nic się nie zmieniło...
-Tsa-dodałam z przekąsem.
Rozkoszowaliśmy się swoim towarzystwem i ciszą, która miedzy nami panowała od jakiegoś czasu.
Nie była ona krępująca czy coś, za to przyjemna.
Lynch co jakiś czas zerkał w moją stronę. Dziwiło mnie to. Czyżby próbował się zmienić? A może po prostu pomyślał, że wczorajsza sytuacja była tylko chwilowa? Czemu ja w ogóle o nim myślę?
Kiedy dotarliśmy na miejsce Hope powiedziała, że idzie kupić dla nas bilety, za to ja i Ross staliśmy koło siebie jak kołki.
-Czemu założyłaś akurat tę sukienkę?-spytał w końcu. No tak...
-Bo to twój ulubiony kolor-dodałam złośliwie.
-Masz mnóstwo sukienek w tym kolorze, to dlaczego akurat ta?
Zdziwiło mnie to pytanie, ale wszystko stało się jasne. Tę sukienkę miałam na koncercie...
-Pośpiesz się Alex, bo nie zdążymy!-krzyknęłam.
-Co ja zrobię, że bilety zgubiłem...
-Co zrobiłeś?!-krzyknęłam ja, a wraz ze mną bliźniacy Lynch.
-No zgubiłem...
-To koniec-powiedział Ross.
-Nie wszystko stracone. Wejdziemy tyłem-dodała Hope.
-Oszalałaś?-spytał Alex.
-Jeszcze nie.
-Ja też nie. Idziemy-dodałam i pociągnęłam ich za sobą.
Na miejscu okazało się, że jedyne tylne wejście jest strzeżone... Ile tam było ochroniarzy!
-Czyli pomyśleli o wszystkim-załamał się lekko Al.
-Pewnie każdy myślał o tym, by zobaczyć Fall Out Boy na żywca-dodałam.
-Pewnie grają Immortals-powiedział Ross wzdychając.
-Podsadź mnie-powiedziałam szybko.
-Po co?-spytał lekko zmieszany.
-jak to po co ciołku? Chcemy tam wejść?-spytałam.
Wszyscy się zaśmiali, a po chwili Ross i Alex podsadzili mnie i Hope do góry, a my wciągnęłyśmy chłopaków. Było warto...
Tego dnia w tłumie ludzi szaleliśmy się i bawiliśmy. Miałam też tą sukienkę. Pamiętam tylko jak Ross przyciągnął mnie do siebie i dodał, że ładnie wyglądam.
-Przeszkadza ci, że mam tę sukienkę?-spytałam.
-Inaczej bym tego nie mówił.
-Pragnę ci przypomnieć, że sam mnie wtedy skomplementowałeś, a ta sukienka niczemu nie zawiniła-dodałam.
-Ty jeszcze to pamiętasz? Ja nie o tym-uśmiechnął się lekko.
-A o czym?-spytałam.
-Komplement komplementem. Nie żałuję, że powiedziałem, co powiedziałem, bo to była prawda.
Zbił mnie z tropu. Nie chodziło o komplement?
-Więc?-spytałam.
-O ile dobrze pamiętam, jak podsadzałem cię to sukienką zahaczyłaś o pręt i masz dziurę z tyłu.
No tak! Miałam wywalić tę sukienkę, albo ją zeszyć, ale zapomniałam! Jaki wstyd!
Zrobiłam się cała czerwona.
Ross przewrócił oczami i... Zdjął swoją bluzę. Założył mi ją na ramiona...
Spuściłam głowę i wymamrotałam ,,dziękuję".
-Co mówisz?-spytał. Jaką on miał satysfakcję!
-No dzięki-znów mruknęłam.
-Nie słyszę-przedrzeźniał mnie.
-Dziękuję!-krzyknęłam.
-Teraz jest dobrze-zaśmiał się.
-Za co mu dziękujesz? Czy ty masz jego bluzę?-spytała Hope.
-Pamiętasz koncert Fall Out Boy?-spytał Ross.
-To ta kiecka?-spytała Hope. Po chwili oboje wybuchnęli śmiechem, a ja spaliłam buraka. Bliźniacy...
Ale były też plusy. Ross używał najlepsze męskie perfumy, jakie znałam. Mogłam upajać się ich wonią, choć mu zawsze mówiłam, że śmierdzi. On robił mi wtedy na przekór i zakładał ją jeszcze częściej. Cały Lynch...
***
Bawiliśmy się wspaniale. Nawet towarzystwo Lyncha za bardzo nie zepsuło mi zabawy. Znów wypominał mi kilka błędów i dokuczał. Jednak nie tak bardzo jak przed naszą wczorajszą rozmową.
Myślę, że jesteśmy na najlepszej drodze, by wreszcie z nienawiści dojść do nielubienia.
***
Kolejny dzień, kolejna nie przespana noc, kolejne wspomnienia z Alexem i kolejny brak inspiracji.
Próbowałam coś napisać, ale niestety nie mogłam. Nic. Pustka. Zero!
Dziś rano zadzwoniła do mnie przerażona Hope. Poszłam więc do niej i spytałam, co się stało.
Poprosiła o natychmiastowe przyjście, więc nawet się nie malowałam. Po prostu do niej poszłam.
A tam? Niespodzianka.
-Ummm.... Mogę wejść?-spytałam.
Stał w drzwiach, oparty o ich framugę, a ręce miał założone na krzyż. Udawał, że myśli, po czym rzekł:
-Zależy po co.
-Chyba raczej do kogo.
-Nie ma różnicy. Mów.
-Na pewno nie do ciebie-wysyczałam.
-Domyśliłem się-przewrócił oczami.
-Jest Hope?-spytałam.
-A dzwoniłaby do ciebie, żebyś przyszła, gdyby jej nie było?-powiedział z ironią.
-O, czyli jednak znasz powód mej wizyty?-wyłapałam.
-No oczywiście, że tak. Bliźniacy mówią sobie wszystko. Ty chyba powinnaś to wiedzieć.
Zabolało, ale nie dałam tego po sobie poznać.
-To dlaczego ty otworzyłeś drzwi?
-Bo mnie Hope o to prosiła. Właź, bo jest załamana-powiedział przewracając oczyma.
Jak tylko weszłam, doznałam szoku...

***

Next za dwa dni jak bd 20 kom ;) do napisania!