11 ,,Rozpacz ma swoje własne chwile spokoju"

- Hope, kochana... Co ci jest? - spytałam wchodząc w głąb jasno niebieskiego salonu.
Hope leżała na błękitnej kanapie. Nogi miała na oparciu, dłonie na twarzy, a włosy w każdym kierunku świata.
Wiedziałam, że płacze. Gdy tylko podniosła dłonie ukazały się jej spuchnięte powieki, a do mokrych policzków przylegały włosy, które odgarnęłam jej, podchodząc bliżej.
- Spójrz - dotknęła swoje jasne włosy od nasady i przejechała w dół. Po chwili na jej dłoni zostało mnóstwo pojedynczych kosmyków włosów.
- Dzwoniłam do lekarza. Będą mi wypadać, aż wyłysieje! To jest dopiero początek chemioterapii, a ja już będę brzydka...
- Skarbie, ty zawsze jesteś piękna... Poza tym możesz pójść do fryzjera i zrobić perukę z tych włosów - zaproponowałam.
- Włosy to najmniejszy problem. Rzęsy, brwi... Wszystko mi wypada!
Z jednej strony mogłoby wydawać się to śmieszne. Ale dla Hope jej włosy, rzęsy i brwi były wszystkim. Należała do jednej z nielicznych osób jakie znałam, które będąc blondynką, miały ciemną oprawę oczu. Nie musiała się malować, by wyglądać super. A włosy? Niejedna jej zazdrościła. Mimo, że były gęste, to wystarczyło je związać ot tak i już tworzyły artystyczny nieład.
Ona w zwykłym koku wyglądała jak Pamela Anderson.
- Hope... Odrosną ci, jak skończysz chemię - dodałam krzepiąco.
- JAK skończę - dodała z przekąsem.
- Hope, nawet tak nie mów - powiedział groźnie Ross.
- Pogódź się z tym wreszcie, że ja i tak kiedyś umrę - powiedziała bezradnie.
- Ale nie w tak młodym wieku! - powiedział żałośnie.
- Ross, przestań się łudzić.
- Nie łudzę się. Masz więcej szans na życie, niż śmierć. Poza tym wiara czyni cuda - dodał.
Hope wzięła głęboki wdech, policzyła do 10 i na wydechu dodała:
- Ale ja w to wierzę.
- Właśnie widzę - dodał z przekąsem i poszedł do siebie do pokoju, uprzednio trzaskając drzwiami. Widzę, że dziś już nie może powstrzymać swoich negatywnych emocji.
- Och, Lau... Co ja mam zrobić?
Zastanowiłam się chwilkę.
- Mam pomysł.
***
Razem z Hope pierw odwiedziliśmy zakład fryzjerski, gdzie zgolono jej wszystkie włosy. Stamtąd w przeciągu tygodnia dostanie z nich perukę, a w międzyczasie kupiliśmy jej inną.
Oprócz tego zaszliśmy do salonu kosmetycznego, gdzie zrobili jej sztuczne rzęsy, które co miesiąc będzie musiała uzupełniać.
A brwi? Na to nie znalazłam pomysłu, ale na pewno kiedyś znajdę.
- Dziękuję, że jesteś - powiedziała przytulając się do mnie.
- Jesteś dla mnie jak siostra. Przyjaciółki z przypadku....
- Ale siostry z wyboru - dokończyła.
Przeszłyśmy się jeszcze do centrum handlowego, na ,,poprawę humoru". Kupiłyśmy kilka ładnych sukienek.
Do domu wróciłyśmy po kilku godzinach ,,szwędania się" po mieście.
Uzgodniłyśmy z rodzicami, że będę nocowała u niej.
Przy okazji zauważyłam, że państwo Lynch starają się jak mogą, by nie myśleć, że Hope jest chora i zachowywać się w miarę normalnie. Ale pani Stormie nie spała po nocach, widać to było po jej oczach i braku makijażu, a pan Mark błądził myślami i nikogo nie słuchał.
Ale mimo wszystko starali się być dla niej wsparcie. Zresztą każdy kto znał Hope, wiedział, że ona nienawidzi wręcz litości w stosunku do niej.
***
- I wtedy jakoś tak... Skończyłam tę znajomość - właśnie Hope opowiadała mi, dlaczego ona i Harry przestali się widywać.
- To okropne, co on ci zrobił - dodałam smutna z jej powodu.
- Nom... A ty? Dlaczego już nie spotykasz się z Dylanem? - zagaiła.
Dylan był moim najlepszym kumplem, zanim zaczęłam kolegować się z Hope i Rossem. To oni wprowadzili się na jego miejsce. Miałam może z 7 lat.
Ale wcześniej też ich znałam. Z widzenia.
- Dylan wyjechał. Przeprowadził się do Paryża.
- Tęsknisz za nim? - spytała.
- Nie znaczył dla mnie tyle, co Alex. Nikt tyle dla mnie nie znaczy. Trudno określić mi czy tęsknię za kimś, kogo nie widziałam 13 lat. I nie mam z tym kimś kontaktu. Fakt, było mi smutno, ale wy wypełniliście moją pustkę - dodałam krzepiąco.
- Miło mi to słyszeć. Zakochałaś się kiedyś? - spytała.
Zastanowiłam się chwilkę nad odpowiedzią.
- Sama nie wiem... Chyba nie.
- Chyba?
- Pamiętasz Davida? - spytałam.
- Tego bruneta? Tego głupiego, tak? - spytała.
- Tak. To chyba w nim byłam zauroczona.
- Serio?-nie dowierzała. David chodził rok z nami do klasy.
- No. Dopóki się nie odezwał-zaśmiałam się - A ty?
- Tylko w Alexie - westchnęła - A jaki jest prawdziwy powód twojej i Rossa nienawiści? - spytała.
Zastanowiłam się chwilkę, co odpowiedzieć. W końcu jednak - powiedziałam...

***

Dziś rozdział szybciej, bo mam dobry humor :D (nawet żaden dysortograficzny anonim mi tego nie zepsuje).

Chciałam zadedykować ten rozdział E(L)MO<3

Kochana - dziękuję za ten komentarz i rady :D To dla mnie zaszczyt ;)

Postaram się wdrożyć te rady w bloga :D

Dziękuję za wszystkie szczere komentarze i żegnam się z wami ;)

Do napisania!