13 ,,Język kobiety jest krótki, ale głęboko rani mężczyznę"

<Tydzień później>
- Dziś znów idę na chemię - dodała Hope.
Trzy dni temu dostała perukę z własnymi włosami. Muszę przyznać, że wygląda ciut inaczej, gdy jej brwi są przerzedzone. Wszystkie jej wypadły.
Biedaczka maluje je teraz kredką, a raczej zarys tego, co być może jeszcze zostało i jest podłamana.
Współczuję jej. Dziś dowie się, jaki ma wyniki.
- To jedziemy? - spyta Ross. Jako jedyny miał nas zawieźć. Obie z Hope się bardzo stresowałyśmy.
- Tak. Już jestem gotowa - powiedziała moja przyjaciółka, po czym obie ubrałyśmy buty i zeszłyśmy na dół, do auta.
Jechaliśmy w ciszy. Nikt nie miał nic do powiedzenia. Ross prawdopodobnie nie śpi od kilku dni, bo ma worki pod oczami i w dodatku jest opuchnięty.
Gdy w połowie drogi nie mógł się skupić, zaproponowałam, że go zastąpię. Nie protestował. Zatrzymał auto na poboczu uprzednio włączając alarmowe światła i wysiadł, zamieniając się ze mną miejscami.
Do szpitala dojechaliśmy dość szybko. A może mi się tak wydawało?
W każdym razie szybko poszliśmy do recepcji spytać o Watsona - doktora Hope.
Recepcjonistka szybko udzieliła odpowiednich informacji i poszliśmy pod wskazane miejsce, przez długie korytarze szpitalne.
***
- Witaj Hope - powitał ją ciepło.
- Dzień dobry doktorze - Hope odwzajemniła uśmiech.
- Przyszły twoje wyniki - zaczął wzdychając.
- I co? - spytała z nutką nadziei.
- Cóż Hope...
Podrapał się po karku, spuścił głowę i próbował odpowiedzieć na jej pytanie. O dziwo pan Watson bardzo zżył się z nią i nie chciał jej smucić.
Ross z nadmiaru emocji zacisnął dłoń na oparciu krzesła.
- Więc co panie doktorze? - próbowała niejako wydobyć z niego szybciej informacje.
- Nie jestem pewien, czy chcesz totalnie znać odpowiedź, Hope - zaczął.
Lekarze czasem mają takie myki.
To mi przypomina sytuację, kiedy Alex był w szpitalu i pytaliśmy, czy już wybudził się z pod narkozy po operacji. Miał wycinany wyrostek robaczkowy.
W tym szpitalu trafił nam się trochę dziwny lekarz...
- Panie doktorze, co z nim? - spytałam.
Przed operacją okazało się, że Alex może mieć uczulenie na środki usypiające, czy narkozę. Powiedział, że jeżeli ma umrzeć, to woli podczas narkozy, niż znieczulenia.
Lekarz właściwie... Skamieniał.
Podrapał się po karku...
Zdjął okulary...
Przetarł oczy...
I wypowiedział słowa, które zawaliły wtedy mój świat:
- Pacjent zmarł podczas narkozy.
Wypowiedział te słowa w taki sposób, jakby mówił: ,,Abonent jest tymczasowo niedostępny. Oddzwoń później".
Zero emocji, przekazanego bólu, no nic.
Kompletnie. 
Warga zaczęła mi drgać, a ręce zaczęły mi się pocić. Oczy szczypały niemiłosiernie, a serce waliło tak mocno, że myślałam, że pęknie. 
Po chwili łzy ciurkiem wydostawały się z pod moich powiek, a mama podchodząc do mnie zapytała:
- Co z nim?
Pokiwałam głową na nie, a mama przyłożyła dłonie do ust. Tata podchodząc do nas objął mamę i wtulił się w nią.
O dziwo lekarz nadal przy nas stał.
Po chwili parsknął śmiechem. Wzięłam go za jakiegoś idiotę i byłam mega zła, że w takiej chwili się z nas śmieje. A ten wykrzyczał tylko:
- Żartowałem! Pacjent na was czeka!
Pożałował tego żartu. Mama mu nie odpuściła. Myślałam, że go zabije...
- Chcę - doszły do mnie słowa Hope, więc wybudziłam się z transu myślenia o Alexie.
- Niech pan powie - Ross mówiąc te słowa zacisnął powieki.
- Hope... Twój stan się pogorszył...

***

Chciałam podziękować Anonymousowi za odczepienie się i powiedzieć Luna do ciebie, że gdzieś mam twoje zdanie. Jeżeli nie podoba ci się blog - odejdź, nie wchodź.

Kochani, proszę - komentujcie!

Dziękuję za szczere komentarze :*

Pozdrawiam!

Do napisania!

P.S

Blog będzie miał 30 rozdziałów albo 25 :/