18 ,,Jedyne słowa mające jakieś znaczenie, to te, którymi wyznaje się miłość"

*Dzień następny*
Dziś zaliczamy kręgielnie. Kolejny dzień, jaki możemy spędzić z naszą kochaną przyjaciółką. Od rana byłam już wyszykowana.
Delikatne kreski, legginsy, biała tunika i moje kochane, znoszone już trampki. Mój strój na dziś.
Nie lubiłam się stroić, ale nie chciałam wyglądać też jak jakiś lump.
Po skończonym śniadaniu od razu poszłam do Lynchów. Razem poszliśmy do kręgielni.
Podczas podróży Hope zaczęła temat.
- Dziś rano, nasi rodzice opuścili LA - powiedziała smutno.
- Przykro mi - powiedziałam smutna.
- Mówili, że będą tu co dwa tygodnie i zostaną na kilka dni. Także jestem troszkę spokojniejsza - dodała z uśmiechem. Lekkim, jakby zarysem na jej twarzy, ale jednak mogę o nim powiedzieć ,,uśmiech".
- Jak się trzymacie? - spytałam.
- Nawet ok - ku mojemu zaskoczeniu ta odpowiedź należała do Rossa.
- To dobrze. Moja mama jak na razie nie wychodzi z pokoju, za to tata zostaje w pracy po godzinach, by nie przychodzić do pustego mieszkania - powiedziałam wzdychając.
Hope o mojej mamie dowiedziała się wczoraj wieczorem. Później niż Ross. No właśnie... Czasem jednak mam wrażenie, że on nadal jest mi bliższy niż Hope.
Doszliśmy do planowanego miejsca z lekkim opóźnieniem. Powodem było nasz zagadanie na różne tematy. Widzę jak Ross się stara, byśmy nadal się przyjaźnili. Czasem nadal jest sarkastyczny, ale nie tak bardzo, jak ostatnie dwa lata temu.
***
- Tak! - krzyknęła pełna euforii, gdy zbiła wszystkie kręgle.
- Jakim cudem? - spytałam z wyrzutem, gdyż ja zbiłam maksymalnie jednego. Za to Ross też jednego... Nie zbił...
- Do tego trzeba mieć talent - zaśmiała się i przybiła piątkę Rossowi.
- Więcej z wami tu nie przyjdę - powiedziałam udając fochniętą. Tak naprawdę zawsze byłam w to kiepska, a nikt mnie nigdy nie uczył.
Po chwili Ross przewrócił oczami na pewne ,,gesty" Hope. Podszedł do mnie, a raczej stanął nade mną, gdyż siedziałam i złapał moje dłonie, pomagając mi wstać.
Mocno zaskoczona jego gestem po prostu szłam tak, jak mi ,,kazał". Po chwili obrócił mnie w stronę toru, a sam stanął za mną. Podał mi jedną z kuli, dotknął wierzchu mojej dłoni i pomógł mi się ustawić.
Po chwili powiedział mi prosto do ucha:
- A teraz rzuć, o tak - po czym kierując moją ręką wyrzucił kulę, która zbiła wszystkie kręgle.
Szczęka mi opadła. Ja pełna euforii rzuciłam się na jego szyję, niczym psychofanka na swojego idola. Ku mojemu zaskoczeniu - odwzajemnił uścisk.
Gdy otworzyłam oczy Hope szczerzyła się do mnie i pokazywała kciuki w górę, więc po prostu oderwałam się od Lyncha jak poparzona.
***
Wróciłam do domu padnięta, gdy było już grubo po północy. Nie pytajcie, co robiłam. Ważne, że z przyjaciółmi miło spędziłam czas.
W domu było bardzo cicho. Kapcie taty były w przedpokoju, to oznacza, że nie ma go w domu. Westchnęłam cicho, zdjęłam swoje buty i poszłam do góry wziąć odprężającą kąpiel.
Sama nie wiem kiedy, ale w szybkim czasie zasnęłam.
***
- Co dziś robimy? - spytałam, właśnie wychodząc z domu. Wczorajsza noc minęła mi ,,bez zarzutu", ale mimo to, nadal czuję niedospanie.
Ross i Hope uśmiechnęli się szeroko do mnie, po czym Ross powiedział:
- Zabieramy cię do szpitala.
- Wiem, że uważasz mnie za psychiczną, ale ja wcale nie mam zamiaru tam iść - zażartowałam, na co przewrócił oczami.
- Teraz idziemy do Naomi. Ciebie nie ma czasu nigdzie zawozić - zaśmiał się. Udałam obrażoną.
- No tak. Zapomniałam, że w tym towarzystwie jestem niekochana - powiedziałam odwracając głowę.
- My cię kochamy! - powiedziała Hope i mocno mnie przytuliła.
- My? - spytałam. Ross milczał. ie powiedział nic, na ten temat, ale zwinnie go zmienił.
- Mamy mało czasu, więc ruchy - powiedział, po czym całą paczką poszliśmy do szpitala.
***
- Witaj Naomi - powiedziałam, siadając na skraju jej łóżka. Bliźnięta usiadły na krzesłach obok. Rodziców małej nie było. Jest za wcześnie. Zapewne lekarze nie pozwolili im siedzieć tak długo i wysłali ich do domu, by odpoczęli.
Naomi była blada, miała sińce pod oczami, a jej małych loczków nie było. Podobnie jak rzęs i brwi.
- Wspaniale się czuję - powiedziała słabym głosem - A lekarze nie pozwalają mi zobaczyć innych dzieci. Obiecałam, że do nich pójdę...
- Naomi - zaczął Ross - My wiemy, że jesteś silną dziewczynką, ale nie możesz iść do tych dzieci teraz. Jak będziesz się jeszcze lepiej czuła, to na pewno ich zobaczysz.
- Nie prawda. Do tej pory odwiedziła mnie moja przyjaciółka, Darcy. Odwiedziła mnie wczoraj w południe. Wiecie dlaczego lekarze jej na to pozwolili? - spytała. Jej małe, błękitne oczka zaniosły się łzami, a wargi zaczęły drgać.
Nie sądziłam, że mała, 6-letnia dziewczynka może być taka wrażliwa.
- Dlaczego? - spytała Hope.
- Bo już wieczorem... Leżała w kostnicy. Zimna, bez bicia serca... Była sierotką - dodała zanosząc się łzami.
Ja też poczułam drganie warg i mocne ciary na ramionach. Widząc ten smutek i tą żałość na jej twarzy widziałam... Siebie.
Jeżeli Hope odejdzie, ja sobie tego nie wybaczę.
Pierwszy zareagował Ross. Podszedł do niej i przytulił jej drobne ciałko. Wszyscy płakaliśmy. Po chwili doszła Hope, a na koniec - ja. W takim grupowym uścisku wszyscy łączyliśmy swój ból.
Ból, który przechodziliśmy widząc tę umieralnie...
Najgorsze jest to, że Hope tu wróci. Już wkrótce...

***

Witajcie kochani. Ja za bardzo nie jestem zadowolona z rozdziału, bo pisałam go na siłę. Mam do skończenia cztery OS'y i nie wiem, za którego się zabrać. Poza tym, liczba osób, które komentują spadła. Nie mam sił, staram się pisać, a widząc tą liczbę komów, a raczej osób komentujących po prostu nie chce mi się pisać.

I przypuszczam, że niedługo nie będzie mnie na bloggerze. Dlatego staram się pisać rozdziały teraz.

Więc proszę - komentujcie.

Do napisania!