19 ,,Wielkości cierpienia nie stanowi liczba cierpiących"

*Tydzień później*
Najdłuższy tydzień mego życia. Z Naomi było coraz lepiej, jeżeli tak można powiedzieć. Jej stan się nic nie zmienił, a w obecnej chwili - to duży sukces.
Hope kilka razy słabo się czuła, ale po dłuższym śnie - było lepiej. Dlatego często musieliśmy odwoływać nasze plany, które mieliśmy spędzać całą trójką i szłam sama z Rossem.
Na przykład ostatnio byliśmy w kinie, na pewnej komedii. Ale totalnie nie wiem, o czym była. Myślami byłam gdzie indziej...
- Laura, ja cię za bardzo kocham - powiedział patrząc mi prosto w oczy. Były szczere, prawdziwe. Takie uwielbiałam najbardziej. Nigdy nie dały mi odczuć bólu, a co dopiero zawodu. To one były moją nadzieją, na lepsze jutro.
- Ja cię też kocham, dlatego nie rozumiem totalnie twojej decyzji - odparłam mało taktownie. Ale zabolało mnie to. Bardzo.
- Jesteś moją małą siostrzyczką i nie pozwolę, by ktoś cię skrzywdził.
Ta sytuacja miała miejsce jakieś 2-3 lata temu. Do naszej klasy doszedł fajny chłopak, którego miałam zamiar bliżej poznać. Rozmawiałam o tym z Hope, ale ściany mają uszy, no nie?
Al zrobił mi awanturę o to, że jestem młoda, on będzie chciał mnie skrzywdzić, chłopacy to problemy...
Ale ta rozmowa, a raczej wspominanie tej rozmowy nie było dla mnie tak istotne, do czasu, kiedy siedziałam z Rossem w kinie.
Ona miała ciąg dalszy:
- Uwierz mi, znam lepiej niektórych chłopaków. Wiem, jacy mogą być. Zabiłbym każdego, kto zrobi ci krzywdę. I zrobię to, jeżeli tak się stanie - powiedział z troską w oczach, delikatnym wyrazem oraz miłością.
Dlaczego akurat teraz to ma znaczenie?
Bo teraz do mnie dotarło. Teraz nie potrzebuję wyjaśnień...
*Następny dzień*
Był ranek. Leniwie przeciągałam się na łóżku, ignorując promienie słoneczne, które drażniły moje gałki oczne.
Tego dnia o 10:00 miał przyjść do mnie Ross. Miał mnie zabrać do parku na piknik. Hope chciała mi zrobić niespodziankę, więc ona już tam czekała i wszystko przygotowywała.
I nagle dostałam wielki przypływ weny. Nie chcąc zapomnieć niczego pośpiesznie ubrałam kapcie i migiem podeszłam do pianina, dotykając po kolei klawiszy.
Melodia sama wypływała z pianina, kierowana dotykiem moich dłoni. Słowa same cisnęły mi się na usta, a po chwili mogłam zapisywać kolejno w notatniku kolejne nuty, lub niektóre po prostu zmienić.
Tworzyłam. Od śmierci Alexa, to pierwszy raz.
Siedziałam przy pianinie, zapominając o Bożym świecie. Nic mnie nie obchodziło. Byłam tylko ja i pianino. Nic więcej.
Nie liczyłam czasu, ale niedługo potem miałam zapis wszystkich nut i niektórych słów, które jeszcze dopracowywałam.
To jak pisanie wiersza, tylko nie możesz napisać więcej, niż muzyka ci pozwoli. Poza tym, musisz dodać to do rytmu.
Szybko zaczęłam grać, a po chwili śpiewać kolejno słowa:

Ooo you make me live
Whatever this world can give to me
It’s you you’re all I see
Ooo you make me live now honey
Ooo you make me live

You’re the best friend that I ever had
I’ve been with you such a long time
You’re my sunshine
And I want you to know
That my feelings are true
I really love you
You’re my best friend

Ooo you make me live*

Zakończyłam na tych słowach, a po chwili usłyszałam głos:
- Jaki tytuł?
Nie musiałam się odwracać, by wiedzieć, kto tam stoi. Pewnie już był czas.
- ,,You're My Best Friend".
- Kiedy ją napisałaś? - dosiadł się do mnie, uprzednio lustrując mnie wzrokiem.
- Właśnie teraz - spojrzałam na niego. W jego oczach dostrzegłam te same iskierki, które widziałam dokładnie dwa lata temu, pisząc z nim piosenkę.
Te same, które dawały mi optymizm i nadzieję. Te, które kochałam i nadal kocham.
- O kim? - spytał.
- A jak myślisz? Oczywiście, że o Alexie. Wreszcie napisałam coś, co mówi o moich uczuciach do niego. Czuję się wolna. Czuję, że powoli zakańczam tamten rozdział i zaczynam nowy. Ale już nie z nim w roli głównej. On również jest, ale nie pierwszoplanowy - dodałam z lekkim uśmiechem. Ross również nieśmiało się uśmiechnął, ukazując szereg ząbków. Spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział:
- Hope mówiła, że nie masz inspiracji, stąd brak weny - dodał.
- Bo rzeczywiście tak było - powiedziałam przymykając oczy. Gdy je otworzyłam, zauważyłam jego minę, która wyrażała niezrozumienie - Ale od niedawna dostałam inspirację. Nową inspirację.
Zaczął nerwowo wykręcać palce. To był jego tik nerwowy. Moim była zabawa włosami. Po chwili zapytał:
- Alex już nie jest twoją inspiracją?
Spuściłam głowę w dół. Głupio było mi przyznać, ale tą piosenkę uznałam za dedykację dla martwego Ala, który właśnie... No właśnie. Przestał być moją inspiracją. Już do końca... To było podziękowanie dla niego.
- Nie - powiedziałam starając się ukryć rumieńce, które wdarły się na moją twarz. Jednak on uniósł mój podbródek, bym popatrzyła mu w oczy.
Normalnie jak w jakimś filmie romantycznym.
Dwoje ludzi siedzi blisko siedzie, patrzy sobie głęboko w oczy i o mały włos się nie całują. Tak oczywiście jest na filmach.
W rzeczywistości, wyglądało to tak, że dwóch nielubiących się zbytnio nastolatków, patrzy sobie w oczy, a po chwili jedno (czytaj: facet) wyrzeka:
- Nie lepiej było założyć normalne ciuchy zamiast być w piżamie?
Przewróciłam oczami. Nastrój pękł jak bańka mydlana. Ja się odsunęłam chowając plik papieru z zapisanym tekstem i nutami.
- Mam zamiar ją zaśmiewać na najbliższym koncercie ,,Karaoke" - powiedziałam.
- To dobrze, że chcesz znów wrócić do muzyki.
- A ty nie? - spytałam lekko zaskoczona.
- Sam nie wiem. Hope na pewno już nie będzie mogła, a samemu... No sama rozumiesz.
- To powróć ze mną - odparłam. Spojrzał na mnie i westchnął.
- To nie takie proste...
- Owszem Ross. To jest proste.
- Ty nie rozumiesz... - przerwałam mu po raz kolejny. Nie miałam oporów. Nic mnie nie trzymało.
- Doskonale rozumiem. Niekiedy wspomnienia mówią nam więcej niż się wydaje, prawda Ross? - spytałam.
Otworzył szeroko oczy w strachu. Zrozumiał. Wiedział, że już wiem. Ale nadal się bał. Bał się mojej reakcji. Ale ja nie chciałam mu tego utrudniać.
Nie teraz. Nie w tym momencie. Teraz to chciałam mu pomóc.
Teraz był czas, by wszystko wyjaśnić. TERAZ. Nie kiedy indziej. Zanim Hope się dowie...

***

*Queen ,,You're My Best Friend"

Witajcie kochani! Na początku - przepraszam. Za długą nieobecność na bloggerze. Ale mam własne życie i własne sprawy, myślę, że rozumiecie. 

Po drugie - dziękuję. Dziękuję mojej Szokoladce, która jako jedyna zalogowała się do gry i mam z nią stały kontakt ;)

Po trzecie - polecane. Marto - twój kom z anonima podniósł mnie na duchu. Myślę, że mam coś dla ciebie. Blogi, które czytam i czasem komentuje.

Po pierwsze - blog Invisible. Może nie komentuje, bo trafiłam wczoraj (i raczej komentować nie będę mogła przez ograniczenia czasowe) a blog to (RAURA-STORY.BLOGSPOT.COM). 

Po drugie - blog lauren Coolness i Ewci (proszę wejdź w ich profile, bo mam mało czasu na napisanie notki).

Po trzecie, blog Ari (chygba dobrze napisałam) love-the-way-you-lie.blogspot.com - blog o czterech przyjaciółkach i nowych, czterech kolesiach. Na podstawie PLL. GENIALNY!

Teraz chciałam jeszcze podziękować za każdy komentarz pod 18 rozdziałem ;)

A teraz tylko powiem, że next pojawi się tylko i wyłącznie wtedy, kiedy będzie co najmniej 20 komów :*

Ja też was kocham :D

Do napisania!