21 ,,Nawet Nicość jest cząstką Czegoś"

Jeszcze tego samego dnia poszliśmy odwiedzić Naomi, tak jak obiecaliśmy.
Nasza mała kruszynka nie trzymała się za dobrze. Była blada, miała przekrwione oczy. jednak siedziała przy swoim niebieskim stoliczku na małym krzesełku tego samego koloru. Rysowała. Miała niesamowity talent do oddawania emocji poprzez rysunki, które wychodziły jej lepiej, niż nie jednej osobie w naszym wieku.
Na sobie miała kapciuszki w małe, puchowe króliczki oraz piżamę szpitalną, która była o numer/dwa za duża.
Nie miała swoich złocistych loczków, ani tego wyrazu twarzy, co zawsze. Ale kiedy nas zobaczyła, widziałam, że jedno się nie zmieniło - jej oczy. Miała nadal przenikliwe spojrzenie, pełne błękitu i iskierek.
- Wiedziałam, że przyjdziecie - jej czerwone jak wino usta wygięły się w niesfornym grymasie, który zaraz przerodził się w uśmiech.
- Co tam rysujesz? - spytał Ross siadając na jej łóżko szpitalne.
- Śmierć. Widzisz? - spytała. Byłam przerażona. Na białej kartce dominowały kolory czarnego i szarego. Widziałam dwie dłonie ciemne dłonie, dotykające szyby. Postać ogółem była za szybą. Dotykały jej i były bardzo widoczne, podobnie jak ramiona. Reszta ciała była szara, jakby w oddali.
Ten rysunek wyrażał coś, czego nie potrafiłam dokładnie określić. Wyglądało to, jakby ta osoba chciała się uwolnić od tego pomieszczenia, próbując wybić niezniszczalną szybkę.
Domyśliłam się. Naomi była tą postacią, a szyba była jej chorobą. Jej ciało powoli odchodziło, tak samo jak jej osobowość.
Była wręcz ,,zabita" przez myśl, że nie może pobawić się z innymi.
Znów byliśmy w takim momencie, gdzie jej rodziców nie było.
- A nie lepiej namalować ci... Kucyki? Tęczę? - spytałam.
- Nie Lau. Kucyki i tęczę malują zdrowe dzieci - dodała.
Aż serce mi się zaczęło krajać na miliony kawałeczków, jak tylko usłyszałam jej słowa. Nie chciałam tego usłyszeć. Ale nie wiedziałam, co w owej sytuacji powiedzieć. Sama wmawiałam sobie, że śmierć Alexa to ostatnia śmierć jaką zobaczę. Myślałam, że choroba Hope, to ostatnia choroba jaką przeżyje ktoś mi bliski. Myślałam, że opuszczenie mnie w ciężkich chwilach przez Rossa, to ostatnie opuszczenie mojej osoby.
Nic z tego. Życie płata figle. Kolejną martwą osobą, którą bardzo kochałam, była mama. Kolejną osobą, która właśnie zachorowała i jest mi bliska jest moja malutka Naomi. I kolejną osobą, która mnie prawdopodobnie bezpowrotnie opuściła jest tata.
A jestem pewna, że co najmniej jeszcze jedna osoba z tego towarzystwa mnie opuści, ale już bezpowrotnie...
- Ale przecież ty... -zaczęła Hope, chyba znów próbując pocieszyć malutką. Nic z tego. Ona jest zbyt inteligentna jak na swój wiek. Rozumie większość rzeczy i najwyraźniej - pogodziła się z tym.
- Nie Hope. Ja umieram i dobrze o tym wiesz. Lekarz mi dziś powiedział, że to ostatnie chwile mojego życia i niestety muszę je spędzić w szpitalu, choć bardzo chciałam pojechać nad morze. Ten ostatni raz... Nie ubolewałabym tak nad tym, gdybym mogła chociaż pójść do innych dzieci. Ale tego też nie mogę! - zaczęła płakać. Płacz dziecka to najgorszy płacz jaki słyszałam. Widziałam jej łzy, które odbijały promienie słoneczne i mieniły się w słońcu.
Tak. To był piękny dzień. Idealny na wejście do trumny...
Sama zaczęłam szlochać widząc w jakim jest stanie. Każda, pojedyncza łza spływała na jej ciemny rysunek.
Tak bardzo chciałam teraz poczuć ciepłe ramiona mamy, które objęłyby mnie i jej ciche słowa, wypowiadane wprost do mojego ucha: ,,Nie przejmuj się. Już jestem przy tobie" oraz jej dłonie, które pocierałyby moje ramiona i plecy...
Nic już nie będzie takie samo. Ledwo, co napisałam piosenkę, która pożegnała moją dotychczasową inspirację, a tu nagle dostałam dwie nowe tragedię.
Życie jest ulotne, a ludzie tego nie widzą. Jedni są zajęci swoją karierą, inni widzą tylko pracę.
Oczywiście są też tacy, których dobro rodziny jest najważniejsze, po czym zdają sobie sprawę, że chcą mieć więcej. Wyjeżdżają za granicę i po prostu zostawiają swoją rodzinę.
Koniec końców - nikt niemalże nie dostrzega tego, że za chwilkę dzieci będą miały własne rodziny, pieniądze wydadzą raz dwa, a życia sobie nie wykupią. Po co im dom, jak nie ma w nim szczęścia? Po co im rodzina, jak mają zamiar ją zostawić? Po co im dzieci, skoro się nimi nie zajmują?
Jest też kategoria ,,poza marginesem", która narobi długów na rodzinę, nie ma już co zrobić i w ataku paniki po prostu kopie w kalendarz na własne życzenie. Podcinanie żył, czy wisielec - czy to jest szanowanie życia?
Odbierają sobie życie, choć są ludzie, tacy jak Naomi, którzy oddaliby wszystko, by być zdrowymi choć przez kilkanaście lat. Aż do 18 roku życia.
Przecież są osoby, które mają paraliż całego ciała, bądź umysłu. A są szczęśliwi!
Czy człowiek naprawdę, kiedy jest zdrowy i choć ma niewiele w domu, a wiele w sercu - nie potrafi tego dostrzec i cenić?
Bezdomni mają więcej szczęścia i dobrego serca od tych wszystkich gwiazd, czy ludzi ,,wyższych sfer".
Oczywiście liczmy się z tym, że na świecie jest mała garstka ludzi, których pominęłam. Bez względu na status majątku mają dobre serce i są szczęśliwi. Dzięki nim społeczeństwo istnieje, bo oni dostrzegają nawet to najmniejsze dobro.
Nie chodzi mi o wiecznych optymistów. Bardziej o wspaniałych ludzi, których kochają inni i którzy sami potrafią kochać wszystkich dookoła. Zawsze znajdą światło w tunelu.
Optymiści widzą światło w tunelu, realiści widzą dwa światła, ale niekoniecznie od wyjścia, pesymiści widzą nadjeżdżający problem a maszynista widzi trzech kretynów stojących na torach. Takie jest życie.
- Ale malutka... Kochamy cię, ty masz dobre serduszko i na pewno wyzdrowiejesz, jeżeli będziesz miała nadzieję - powiedziałam zaciskając powieki, by znów nie dać upustu łzą.
- Jeśli mnie kochacie - pozwólcie mi odejść. Ale obiecajcie, że będziecie o mnie pamiętać - dodała podciągając małym noskiem, który zrobił się czerwony od kataru.
- Obiecujemy. Może lekarze jeszcze pozwolą ci się zobaczyć z innymi? - spytała Hope. Ach te jej sugestię...
- Oczywiście, że pozwolą - zaczęła. Uspokoiła swoje trzęsące wargi i dodała - Albo jak już będę w stanie agonii, albo jak będę w kostnicy - dodała z przekąsem.
Westchnęłam.
- Poproszę lekarzy, abyś mogła jeszcze dziś zobaczyć inne dzieciaczki, okey? - spytał Ross.
Radość Naomi była nie do opisania. Jej twarz nabrała żywego koloru, a oczy dostały wielkich iskierek. To było widać, że ta mała dziewczynka niczego nie udaje, a jej pragnienia są szczere.
Kiedy Ross wychodził z pomieszczenia ukradkiem dotknął wierzchu mojej dłoni i pogłaskał ją. Gest czułości, a ja poczułam jakieś dziwne ciepło w brzuchu. Czułam się bezpiecznie, lepiej. Uśmiechnęłam się lekko do niego, co szybko odwzajemnił i poszedł.
Hope i Naomi na szczęście tego nie widziały...
***
Do domu wróciłam grubo po 22:00. Do pustego domu. Samotni i żałości, ale za to z wielkim bananem na ustach. Lekarz się zgodził na błagania Rossa. Naomi była prze szczęśliwa.
Po kolei zachodziła do każdego dziecka w każdym pokoju i albo z nim malowała kolorowe rysunki, abo bawiła się.
Na koniec odwiedziła swoją przyjaciółkę, która przyjęła ją tak szczęśliwie... Ale z ochrypłym głosem. Wydaje mi się, że ona też długo nie przeżyje.
To było niesamowite przeżycie, widzieć ile radości dostarczyła tym dzieciom z onkologii, tylko do nich przychodząc. Większość rodziców zostawiła tu swoje pociechy, aby nie musieć patrzeć na ich opłakany stan, bądź całkowicie opuściła te małe szkraby. Niektóre miały niewiele ponad rok...
Jedne spędziły tu cześć swojego życia, inne natomiast dopiero, co przyjechały. Jednak nie było tu dzieci, które by miały więcej niż 9 lat. A takich była co najmniej setka.
Mimo to, zasnęłam. Bez koszmarów. Pierwszy raz od śmierci Alexa..
***
Ranek. Niby zwykły początek dnia, ale dla mnie był nową nadzieją. Nowym początkiem. Czas zapomnieć o przeszłości, a zacząć żyć...
Wiem, że będzie ciężko, bo nie wiem, co mnie jeszcze spotka, ale wiem jedno - muszę się dowiedzieć.
Po prostu muszę wiedzieć, co zdarzyło się 5 października dwa lata temu...
Jeszcze nie byliśmy pokłóceni, o nie. Ja i Ross pokłóciliśmy się dopiero w grudniu.
Ubrałam się i przyszykowałam. Tata zostawił mi swoje konto bankowe, a sobie założył nowe. Postanowił mnie ,,utrzymywać", więc pieniądze miałam. Ale sama wolałam zarabiać na siebie.
Napisałam sms-a do Rossa, kiedy skończyłam jeść śniadanie.
Poprosiłam, by do mnie przyszedł. Musiałam, po prostu musiałam to wyjaśnić.
Odpisał niemalże natychmiast, że zaraz będzie. I rzeczywiście - po niespełna dwóch minutach już usłyszałam pukanie do drzwi.
W drzwiach zastałam lekko uśmiechniętego Rossa, który jeszcze oczy miał przymrużone.
- Dopiero wstałem - zaśmiał się i mocno mnie przytulił. Miałam wrażenie, że zaśnie mi na ramieniu.
- Ross, musimy pogadać - powiedział coś pod nosem, ale odsunął się ode mnie i usiadł na kanapie w salonie.
- O czym? - spytał obserwując każdy mój ruch.
- Chcesz coś do picia? - spytałam.
- Laura no! Obudziłem się dziś bardzo wcześnie, bo chciałaś, bym przyszedł, więc łaskawie usiądź i powiedz, o co chodzi - powiedział. Westchnęłam, po czym przysiadłam się do niego na kanapie.
- No bo wiesz... - zaczęłam.
- No właśnie nie wiem - dodał z lekkim uśmiechem. Nie wiedziałam, jak zacząć. Bo co? Prosto z mostu mam mu powiedzieć?
- No... Bo wczoraj, żeś powiedział takie coś, co utkwiło mi w pamięci i zaczęłam nad tym rozmyślać.
Spojrzałam na niego z pod pomalowanych rzęs.
- Że jest mi przykro z powodu twojej mamy? - spytał mało inteligentnie.
- Nie Ross. Nie to. Chodzi mi o ostanie zdanie.
- Na pogrzebie, czy zanim się pożegnaliśmy?
On celowo unikał tego tematu. Pewnie powiedział to pod wpływem chwili i jeszcze nie chce mi powiedzieć. Co za człowiek! Ale ja nie miałam zamiaru mu odpuszczać.
Spojrzałam na niego tym razem już bardzo pewnie.
- Na pogrzebie - dodałam zaciskając zęby. Teraz wiedziałam, że wie, o co mi chodzi, ale umyślnie mi nie mówił.
- Aha! A co ja powiedziałem? - znów udawał, że nic nie wie.
- Ross do cholery! Co się wydarzyło 5 października dwa lata temu!

***

Witajcie kochani!

Rozdział z dedykiem dla moich trzech czytelniczek - pierwsza to nowa, Black Angel, której kom mnie zmotywował, Karci Lynch - która niemalże zawsze komentuje i ponownie dla ,,I love anonimek" dzięki której uśmiechałam się cały czas. Dziękuję wam wszystkim, za czytanie i komentowanie.

Jak obiecałam - było dużo komów, więc rozdział jest SZYBKI i DŁUGI.

Mam nadzieję, że choć trochę się podoba, choć jest więcej opisów niż dialogów.

Mam dla was smutno-wesołą wiadomość.

Jak wiecie, blog się kończy (jeszcze 9 rozdziałów) i niestety go nie przedłużę, choćbym chciała, ale niestety do głowy nic mi innego nie wpadnie.

Dlatego mam propozycję - czy chcecie, abym z tego bloga zrobiła jeszcze jednego? jak tego zakończę, to dodam po epilogu nowy prolog, ale na podstawie tego bloga, który już tutaj był (również o nienawiści, co Ross jest gwiazdą, a Laura na niego kawę wylała) ale tym razem bym tylko przywróciła wszystkie rozdziały (które już mam napisane, bo ich nie usunęłam).

To wasza decyzja. Ja mogę tamtego dokończyć :)

Pamiętajcie - im więcej komów tym szybszy i dłuższy next.

Do napisania!