22 ,,Odkąd tu jesteś, czuję się jak na wojnie uczuć"

NOTECKA, która jest dedykowana dla In (Invisible).

- A co wtedy było? - spytał Ross, udając głupiego. Skąd wiedziałam, że bank kłamie?
Jego źrenice przeraźliwie się skurczyły i wyglądał na mega przestraszonego.
- Ross, nie rób ze mnie idiotki - dodałam zaciskając zębi i pięści.
Westchnął spuszczając głowę i przejechał otwartą dłonią po karku.
- Nie pamiętam takiej daty - nadal udawał, że nie wie, o co chodzi. Tak bardzo nie chciał tego powiedzieć...
Jaki miał w tym cel? No jaki? Przecież mógł prosto z mostu mi powiedzieć, o co dokładnie chodzi.
Postanowiłam wygrać z nim. Mówić do niego bardzo spokojnie, bez nerwów.
- Ross. Wczoraj, na pogrzebie mojej mamy mówiłeś, że nie byłeś tak szczęśliwy od 5 października. Tego października dwa lata temu. O co chodziło? - spytałam mówiąc wolno i wyraźnie.
- Nie pamiętam, żebym mówił coś takiego...
- Ross, no! - krzyknęłam bardzo zdenerwowana.
Spojrzał na mnie oddychając ciężko, po czym zaczął nerwowo wykręcać palce. Aż przez chwilkę mi się go tak żal zrobiło, że miałam ochotę powiedzieć: ,,No dobra. Nie mów". Ale przecież on musi mi powiedzieć. Jak nie powie, będę załamana. Znam siebie. Będzie mnie to nurtowało i męczyło. Jak teraz odpuszczę, to już nie mam co liczyć na to, że on mi serio to powie.
- Ty naprawdę tego nie pamiętasz? - spytał.
Tego nie pamiętasz... Tego nie pamiętasz... Kurcze, zawsze pamiętam dużo rzeczy, ale co mógł mieć na myśli, mówiąc: tego?
- Ross, nie baw się ze mną w kotka i myszkę, ale powiedz. Nie wiem co może być tym, co może być. Bo móc może być to tym, czym może, ale ja mogę nie wiedzieć, czy myślimy o tym samym - tak. Zdanie bez ładu i składu. Postanowiłam więc dokończyć - Wydarzenia pamiętam, ale ta data jakoś dziwnie nic mi nie mówi - dodałam.
Ross ponownie zaczął ciężko oddychać, a miałam wrażenie, że te palce zaraz sobie ukręci, jak tak dalej będzie je wyginał.
Postanowiłam go uspokoić, więc dotknęłam jego dłoni, na co się uśmiechnął. Odwzajemniłam gest. Ale miejsce mojego ciała, którym go dotykałam po chwili zaczęło mnie mrowić, a nawet parzyć, a brzuch myślałam, że mi rozsadzi.
Co jest?
Po chwili cofnęłam dłoń i powiedziałam cicho: ,,Mów". Westchnął więc ponownie, ale przestał robić to, co robił.
Nie był już zdenerwowany, ale wręcz spokojny. Nie wiem, czy to za sprawą mojego dotyku, czy może odwzajemnionego uśmiechu. A może od jeszcze innego czynnika. W każdym bądź razie - przemógł się.
Spojrzał na mnie ponownie, a coś, niczym cień uśmiechu rzuciło się mu na twarz. Nagle pojawiły się mu dwa wypieki, świadczące o tym, że się zawstydził.
Czyż to nie słodkie?
- Pamiętasz jak się przyjaźniliśmy? - spytał. Czy on naprawdę nigdy nie dojdzie do tego, co ma powiedzieć?
A może mam iść tym tropem... Zadziwiające jak jedna data potrafi wywołać taką ciekawość, że aż to frustrujące, gdyż tylko jedna osoba mogła mi powiedzieć, co się wtedy stało.
Tak Ross - to byłeś ty.
- Tak. Pamiętam niemalże wszystko, ze szczegółami... Ale Ross, ja kompletnie nie mam pamięci do dat - przypomniałam przyjacielowi.
Zaśmiał się cicho. Wiedział o tym. Lepiej, niż ktokolwiek inny. Naprawdę. Kochałam go jak przyjaciela, a więź miałam z nim jak z bratem.
Czasem nasze relacje wykraczały poza normy przyjaźni, ale kiedy tak nie jest? W sensie w przypadkach damsko-męskich?
- Tak Lau... Pamiętam - już kiedy ponownie wypowiedział ,,Lau" mój żołądek właśnie zrobił salto.
Ah... Kocham mój organizm. Tak. To sarkazm. Sarkazmem jest też, że przy Rossie zawsze się czuję komfortowo.
Pewnie myślicie - a nie czujesz się? Nie. Kiedy tylko mnie dotknie (choćby specjalnym ,,przypadkiem") czuję się.. Nieswojo. Inaczej. Ale to miłe uczucie. Choć nie zawsze.
Czy ja muszę tyle myśleć?
- Więc do czego zmierzasz? - spytałam.
Jego oczy skierowały się na moje oczy, a iskierki można było dostrzec na kilometr. Ale jego uśmiech... Ten żartobliwy uśmiech, w czymś mnie zaskoczył.
- Do odpowiedzi na twoje pytanie - zaśmiał się.
Tak. Teraz poczułam się na pewno skompromitowana.
Dlaczego? Nie powinnam, a jednak ta jakże cenna uwaga mnie do tego ,,przymusiła". Coś ostatnio naprawdę za dużo myślę...
Gdybym żyła w średniowieczu, zapewne zostałabym spalona na stosie, albo gorzej - była poniewierana. W tamtym okresie dziewczyny miały ładnie wyglądać i zajmować się domem. Jak któraś myślała... Od tego, krótko mówiąc, byli mężczyźni.
Czasem cieszę się, że Ross nie czyta w myślach. Gdyby znał moje... Never mind.
- W takim razie - mów. Już nie przeszkadzam - uśmiechnęłam się przepraszająco dając mu dojść do słowa, które zapewne i tak przerodzi w pytanie.
- A pamiętasz, że czasem nasze relacje były... inne? Zanim byliśmy pokłóceni?
Tak Ross. Pamiętam każdy szczegół tych relacji...
Chwila...
Serce zaczęło bić mi jak oszalałe, a dłonie pociły się niemiłosiernie. Moje policzki nabrały czerwieni płomiennej, jakbym właśnie paliła się w piecyku. Zalała mnie fala zaskoczenia i zażenowania. jeżeli myślimy o tym samym... To ja chyba nie chcę znać odpowiedzi na to pytanie.
Tak zaschło mi w gardle, że na siłę przełknęłam ślinę, ale i tak nie wydusiłam z siebie słowa. Po prostu pokiwałam twierdząco głową.
- Więc 5 października Lau, to dzień... W którym... Jakby to powiedzieć... Robiliśmy żart twojemu bratu i przestraszyliśmy go, że ja nie żyję. Myślę, że reszty się domyślasz. To był dzień, w którym nasze relacje się popsuły...
Zakończył. Spuścił swój czerep. Mu też płonęły policzki. Tak bardzo chciałam się wtedy zapaść pod ziemię! Tak bardzo żałowałam pytania, jakie wypadło z moich ust i to męczenie Rossa, by mi powiedział..
Ale mój mózg nie dał za wygraną. O nie! Mój głupiutki móżdżek (lub jego brak...) zaczął męczyć nie tylko Rossa, ale i mnie.
Przed oczyma stanął mi obraz wydarzeń, ale jednak chciałam poznać odpowiedź na jedno pytanie.
- Dlaczego w takim razie to pogorszyło nasze relacje, zamiast je zmienić na lepsze?
Tak Laura!  Brawo inteligencie! Właśnie stąpasz po kruchym lodzie w słoneczny dzień! Co za głupia z ciebie istotka...
I po co się pytałaś? No tak! Jeszcze spójrz mu prosto w oczy!
Nienawidzę cię mózgu...
- Odepchnęłaś mnie! Jak miałem się zachować?
To teraz mnie zaskoczył. Że co proszę?
- Że co ja zrobiłam? - spytałam. Nie sądziłam, że to mi powie. Bardziej myślałam, że to jakiś chory żart, albo, że się przesłyszałam.
- Poszłaś do mnie pomóc mi zmyć to coś z twarzy. Wtedy.... Kiedy... Sama wiesz. I wtedy mnie odepchnęłaś po czym uciekłaś z pokoju.
Że co proszę?! Tylko to cisnęło mi się na usta, ale powstrzymałam się.
Dlaczego Ross w taki sposób się poczuł? Dlaczego?
- Ale to wyglądało inaczej. Zbliżyłeś swoją twarz do mojej, co już było sporym zaskoczeniem. Kiedy mnie pocałowałeś byłam w mega szoku. I nagle słyszę kroki na górę, więc co miałam zrobić? Spanikowana poszłam zobaczyć, czy czasami Alex nie idzie! Byłeś w moim pokoju. Gdyby się dowiedział... Sam wiesz. Byłyby pytania: czemu mu nie powiedzieliśmy i w ogóle...
Spojrzał na mnie zaskoczony.
- Ty wcale nie miałaś zamiaru mnie odepchnąć?
- Nie Ross. Dlatego byłam zaskoczona, że nie odzywałeś się do mnie jakiś czas, a potem stałeś się oschły - dodałam, kiedy oczy mi się zaszkliły, a głos załamał.
Było mi jakoś teraz dziwnie. Przez głupie niedomówienia i złą interpretację czynów straciłam na dwa lata przyjaciela.
Czy to nie dziwne?
Jest przysłowie - co głuchy nie usłyszy to sobie dopowie.
Co ślepy nie zobaczy to sobie ,,dowidzi" - to mi bardziej pasuje do obecnej sytuacji. Ja nawet nie wiedziałam, że Ross tak odebrał to, co zrobiłam. I przez to, że wolał tego nie wytłumaczyć, po prostu... No właśnie. Ale dlaczego mnie znienawidził?

***

Rozdział z dedykiem dla nowej czytelniczki: Ayati Flagrate

oraz

Invisible.

Teraz chciałam się zwrócić do mojej kochanej In w ,,liście":

Kochana, ja nie mam ograniczeń ilości słów, kiedy piszę bloga xD Twoje komentarze, może nie zdajesz sobie sprawy, ale bardzo mnie ujęły. Nie spodziewałam się, że masz bloga (polecam! http://raura-story.blogspot.com ) i w dodatku tak genialnego.

Może i nie komentowałaś poprzednich rozdziałów, ale zrekompensowałam to sobie twoim blogiem ^^

Nawet nie zdajesz sobie sprawy, ale potrafisz nie tyle opisać emocje, co je wywołać. Każdy twój kom czytam z uśmiechem na ustach (tak samo jak dawne komy Dagi oraz mojej kochanej Ewci :*). Piszesz w nich coś, czego inni nie dostrzegają. Czasem dajesz mi nimi do myślenia, a czasem wywołujesz śmiech.

Jednak zawsze, kiedy je czytam wyłapujesz tyle szczegółów i mi je opisujesz, że czasem ja se myślę: ,,ja naprawdę napisałam to w tym rozdziale?". Powinnaś uwierzyć w siebie, bo masz przeogromny talent, więc życzę ci jak najwięcej sukcesów i weny.

Każdy twój kom daje mi powera na napisanie nowego rozdziału (ten pisałam przed chwilką w 15 minut).

Każda czytelniczka mi to daje. Lauren, Karcia czy moja Mała Pesymistyczna Dziewczynka.

Twoje komentarze są wyjątkowe i cieszę się z każdego, którego mi napiszesz.

Zaszczytem jest dla mnie mieć takie czytelniczki jak wy.

Może kiedyś się spotkamy? ^^

Dziękuję za to, że jesteś - ty i reszta kochanych bloggerek :*

Do napisania!
Więcej komów -szybszy next :*