23 ,,Wystarczy sekunda, by ktoś zmienił twoje życie tak, by już nigdy nie było takie samo. Jedna sekunda"

Z niedowierzania spojrzałam w podłogę i otworzyłam szeroko zarówno oczy jak i usta. Nie mogłam uwierzyć.
Czy moje życie to ciągłe komplikacje? Najwyraźniej. Jeżeli mam wyjaśnić to wszystko i nareszcie coś rozwiązać, mam tylko jedno rozwiązanie: muszę to wyjaśnić. A jak najprościej wyjaśnić? Twarzą w twarz. A jak najszybciej? Teraz siedzi obok.
Przejechałam dłońmi po swoich włosach, po czym zatrzymałam się na karku. Spojrzałam na jego twarz. Patrzył na mnie i lustrował każdy element mojej twarzy w totalnym skupieniu połączonym z milczeniem.
Cisza. Niema, głucha cisza. Kto jej nienawidzi? Jak jest niezręczna - każdy. Jak przyjemna - nikt. Ale taka.. Niezręczno-przyjemna... Dziwne, no nie?
- W takim razie, czemu przestałeś mnie lubić? - spytałam niczym mała dziewczynka, która płacze, bo tata nie chciał jej kupić lalki.
Tak się też czułam - bliska płaczu mała dziewczynka, nie radząca sobie z uczuciami.
Teraz zatrzymał swój wzrok na moich oczach. Lekko otworzył usta i cichutko przez nie oddychał.
Zamknął na chwilkę oczy, by znów po chwili je otworzyć i ukazać całokształt swojej twarzy wraz z ich czekoladowo-miodowym odcieniem.
Skąd miodowym? Jego iskierki w oczach miały taki kolor.
- Cóż... Mówiłaś, że w kinie już się dowiedziałaś.
Teraz mi się szerzej oczy otworzyły. Kurcze no! Czyli jednak! To przez to?
Lekko pociągnęłam moje włosy, równocześnie wyrywając sobie kilka. Teraz do mnie dotarło, że Ross zaczął mnie nienawidzić, bo...
- Alex z tobą rozmawiał, prawda? - spytałam.
Pokiwał głową na znak potwierdzenia mojej tezy.
- Co ci dokładnie powiedział?
Byłam bardzo zdeterminowana poznać odpowiedź na te nurtujące pytanie. Ross wypuścił głośno powietrze, ale zaraz zaprzeczył:
- To, co mi mówił i w jakim sensie, nie powinno cię już interesować.
Zabolało, tak jakby mówił ostro ,,Nie twój interes", choć w rzeczywistości powiedział to łagodnie i spokojnie, tak, bym nie czuła się urażona.
Jednak nie zadowoliła mnie jego wypowiedź.
- Ross, powiedz mi. Jeżeli mamy to wszystko wyjaśnić, to powinieneś mi powiedzieć - nadal naciskałam.
Ross wahał się chwilkę, jednak upierał się przy swoim. On również był uparty, co wcale mnie nie dziwi. Miał charakter.
Nadal wpatrywał się w moje oczy, a ja nie miałam zamiaru spuszczać wzroku. Niech wie, że ja też nie odpuszczę.
- Laura, mówiłaś, że wiesz. Byłem pewien, że znasz prawdę. Ale dobrze jednak, że nic więcej ci się nie przypomniało. To była prywatna sprawa między mną, a Alexem - dodał.
Zaśmiałam się cicho, ale wcale nie było mi do śmiechu. To było jakby... Z pogardą. Sama, choć nie chciałam, wyszłam na zimną i podłą dziewczynę bez uczuć. jeden gest.
- To dlaczego wtedy mnie pocałowałeś?
Teraz zabawiłam się w inną grę. Po trupach do celu.
Odpowiedź przyszła niemalże natychmiastowo.
- Pod wpływem chwili.
Czemu musisz być taki inteligentny, że potrafisz pominąć moje pytania, jednocześnie sprawiając wrażenie, że wyczerpujesz temat?
Czemu ja tego nie potrafię? Kurcze, większość ludzi togo nie potrafi.
- Oh czyżby? A wczoraj? W szpitalu? Te ,,dotknięcie dłoni"? - spytałam dalej drążąc temat. Znów nie musiał się zastanawiać, co powiedzieć. Odpowiadał automatycznie, bez mrugnięcia okiem. Nadal z kamienną twarzą i nadal siedząc obok mnie i lustrując moją twarz.
- Ty dziś też dotknęłaś mojej dłoni, by mnie pokrzepić. Czyż to nie gest czułości, który wspiera w trudnych chwilach swoich przyjaciół?
Szlag. I tu mnie ma! Ja też mu takie coś robiłam.
- A trzymanie mnie za dłoń podczas pogrzebu?
- Wspierałem cię, a ty nie protestowałaś.
- Byłam załamana.
- Dlatego postanowiłem cię wspierać.
- Kiedy powiedzieli, że mam cudownego chłopaka, a mieli ma myśli ciebie - nic nie powiedziałeś.
Zaśmiał się i przekręcił lekko głowę. Już myślałam, że go zagięłam, więc wydymałam usta w uśmiechu tryumfu. Jednak życie płata figle. Mój uśmiech zszedł bardzo szybko.
Szybko podniósł i opuścił brwi, po czym lekko mrużąc oczy odpowiedział:
- Uznałem, że nie był w tym momencie czas na wyjaśnienia. Zresztą sama mogłaś zaprzeczyć, czyż nie?
Przebiegła szuja! Jak on dobrze potrafi to rozegrać..
Otworzyłam lekko usta ze zdziwienia, na co podniósł jedną brew, jakoby mówiąc: ,,Nadal masz jeszcze jakieś pytania, którymi chcesz mnie zagiąć?"
Tym razem postanowiłam działaś prosto z mostu, wiedząc, że konsekwencje mogą być... Straszne.
- Rozmawiałeś z Alem o mnie - powiedziałam. Bardziej stwierdzając, niż pytając.
Opuścił brew i westchnął cicho. Jednak musiał naprawdę być zestresowany, gdyż jego klatka piersiowa mocno podniosła się i opadła.
Tym razem uśmiechnęłam się w tryumfie, bo wiedziałam, że nie odpowiadając tak szybko to ja mam rację.
- Rozmawialiśmy na wiele tematów...
- Ross!
- No dobra! Gadaliśmy o tobie! Zadowolona?
- Nawet nie wiesz, jak bardzo - uśmiechnęłam się i to naprawdę szczerze.
Teraz pozostało mi wyciągnąć parę innych szczegółów. Skoro gadali o mnie, to dlaczego Ross stał się inny? Co powiedział mu Al?
Normalne pytania na miarę seriali typu: ,,Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie". Czuję się jak Sherlock Holmes, który jest o krok od rozwiązania zagadki Psa Baskervillów. Za dużo lektur...
- Jesteś podła - powiedział mrużąc brwi i komicznie udając focha.
Tak! 1:0 dla Laury! Teraz czuję się jak na meczu. Ah ta fala emocji! Całe ciało mi rozpiera od nadmiaru euforii, gdyż w ciągu kilku/kilkunastu minut poznam odpowiedź.
- Nie podła, a wredna. Skoro gadaliście o mnie... Co on ci dokładnie powiedział?
Nie musiałam pytać, by znać odpowiedź jednak bardzo byłabym usatysfakcjonowana, gdybym usłyszała to z jego ust.
- Przecież wiesz - dodał. Wiedział, że wiem. Nie było trudno się domyślić.
- A skąd wiesz, że wiem? - no Laura. Udawanie głupiej wychodzi ci lepiej niż sądziłam! Brawo, tak trzymaj. Może dostaniesz za to jakąś nagrodę?
A nie, czekaj. Ty nie udajesz. Ty jesteś głupia.
Kocham cię mózgu...
- Marszczysz nos. Twoje źrenice tryumfalnie się powiększyły, a ty masz tiki na policzkach by tylko nie wybuchnąć śmiechem. A tak poza tym to nie wiem - to ostatnie zdanie było sarkazmem.
Przewróciłam oczami. Jak ja bardzo chcę to usłyszeć, kiedy on to wypowiada! No dalej!
- Ross, powiedz mi. No proszę cię! - byłam już teraz totalnie zdesperowana.
Nie miałam zamiaru dłużej grać twardej, na co teraz on prychnął, ale z szerokim uśmiechem i mocnymi rumieńcami.
Szykował się, by mi powiedzieć. To trochę zapewne wstydliwe mówić o swoich uczuciach, gdy się jest chłopakiem. Nam dziewczyną przychodzi to zazwyczaj z łatwością, gdyż jesteśmy wylewne. Nie mówię tu o kobietach aberracyjnych, ale o zwykłych przypadkach.
Mężczyźni to z natury macho (pomijając heterogonicznych), a Rossowi naprawdę ciężko zawsze było wyrażać rozmaite emocje.
Jednak, co mi się zawsze w nim podobało, potrafił dla innych zrobić wyjątek. Dla osób, na których mu zależało.
Czy mam się poczuć wyjątkowa?
- Laura.. Wtedy... Ja naprawdę nie chcę o tym mówić - poprosił spuszczając głowę.
Zwęziłam usta w linijkę i powiedziałam:
- Proszę. Zrób to dla mnie.
Spojrzał mi prosto w oczy. Odpłynęłam...

***

Miał pojawić się jutro, ale właśnie wchodzę, a przed chwilką Anonimowa ,,Nuss" napisała mi fajny kom... Mówię sobie: masz 26 komów - daj im rozdział i nie każ czekać!

Rozdział z dedykiem dla In, Lauren oraz Mandy Marano.

Co do rozdziału... Nie wiele zdradza, choć myślę, że to i tak za dużo. 

Następny rozdział wcale nie będzie ,,nieprzewidywalny" czy coś.

Jak będzie dużo komentarzy postaram się wstawić jutro wieczorem.

Dziękuję za wsparcie i komentarze.

Bym zapomniała! Marta - skomentowałaś wcześniej z anonimka i zapytałaś ile miałam blogów.

Zaczęłam na fb jako Rauslly pisać na własnej stronce Austin & Ally. To był mój pierwszy blog, bo go opublikowałam potem na blogspocie jako ,,Story of Raura". Potem był ,,Lynch vs Marano", ,,Raura Amazing Love" (choć mało osób wie, że on nadal istnieje), ,,She is Enigma", ,,Rossy i Laura: hate or love", ,,I see Dark" oraz tu obecny: ,,Follow your dreams".

Story of Raura i Lynch vs Marano został usunięty i za późno chciałam go przywrócić. She is Enigma posiadał OS'y. I see Dark ma chwilową przerwę po epilogową, Raura Amazing Love oraz Rossy i Laura hate or Love to blogi, których nie piszę sama i rzadko coś publikujemy (ale są!) i follow your dreams to mój obecny.

To chyba wszystko xD

Do napisania!