Rozdział 1 ,,Pewne uczucia można zabić, zabijając jednocześnie siebie"

Jaka byłam?
Wiecznie taka sama. Mój wygląd był dość raczej przeciętny.
Miałam okulary, które wcale nie były mi potrzebne. Po prostu dodawały mi poczucia, że jestem mądrzejsza. Głupie, ale prawdziwe.
Aparat na zęby mieli mi zdjąć tydzień przed tym, jak zaczęłam umawiać się z moim chłopakiem. I oczywiście zdjęli.
Włosy miałam wiecznie takie same - upięte w warkocz. Taki artystyczny, choć nie za bardzo ładny. Wystające włosy zasłaniały mi jedną czwartą twarzy.
Moja natura zastępowała mi makijaż. Lubiłam się malować, ale nie do szkoły. Dlatego wyglądałam dość przeciętnie.
Moje ubrania były nie modne, pozbawione gustu i smaku. A mimo to, zainteresował się mną najprzystojniejszy wówczas chłopak - kapitan drużyny footbollowej.
Nie wierzyłam własnym oczom, jak podszedł do mnie - szarej myszki. I to on mnie zmienił...
Nie pod względem wyglądu. Byłam taka sama jak zwykle, tyle, że bardzo zadziorna i byłam liderką innych. Dziwne, ale prawdziwe.
Od dziecka pragnęłam śpiewać. Byłam tekściarką, a w wieku 13 lat napisałam pierwszą piosenkę: ,,Love you". Takie marzenia... Tsa...
Moi rodzice zginęli w wypadku samolotowym pół roku wcześniej. Akurat w dzień, w którym skończyłam 18 lat. Niesamowite, ale jakże prawdziwe.
Zaadoptował mnie Nick - mój ,,wujek". Najbliższy przyjaciel mojego taty. I mamy też, choć mniej bliższy.
Może dlatego mój chłopak się mną zainteresował?
-Witaj Laura-jak tylko weszłam do szkoły tak zostałam przywitana przez wszystkich. Większość przyjaźniła się ze mną tylko dlatego, że miałam sławnego chłopaka i oni sami mogliby być dzięki temu sławni.
-Witaj kochana!-podbiegła do mnie Vanessa. Ja i ona jesteśmy bliską rodziną - kuzynki. Te samo nazwisko, ale inni rodzice. Jej tata był bratem mojego taty. Tak jakoś...
-Co mamy pierwsze?-spytałam. W przeciwieństwie do mnie Van była prześliczna. I szczuplutka. Ja jakoś... Never mind...
-Biologię. Nauczyłaś się?-spytałam, choć znałam odpowiedź. Van była leniwa. Choć oceny miała nawet dobre.
-Tak. Jasne Laur. Kułam całą noc!-powiedziała z ironią. Przewróciłam oczami. Ona jako jedyna mówiła do mnie zdrobniale. ,,Laur". Nawet mój chłopak, tak do mnie nie mówił.
-Nie mam co do tego żadnych, ale absolutnie żadnych wątpliwości-obie się zaśmiałyśmy.
-To komu w drogę temu czas-powiedziała Vanessa.
-Zapamiętałam to inaczej-zamyśliłam się na chwilkę. Ale nie było to tematem moich dzisiejszych rozważań.
Usiadłam do ławki. Sama. To właśnie zastanawiało mnie najbardziej. Gdzie mój chłopak?
-Witaj Marano. Co? Dziś bez swojego chłoptasia?-jak zwykle Nicky musiała się oczywiście wtrącić. Odkąd zaczęliśmy się spotykać ma ciągle coś przeciwko. Zazdrosna...
-Witajcie dzieci. Wyciągnijcie kartki i je podpiszcie-powiedziała pani Brandson, nauczycielka Biologii.
Wszyscy posłusznie spełnili jej prośbę. I po chwili zaczęliśmy pisać kartkówkę. Tsa... Świetny początek dnia.
***
-No to hej-powiedziałam do Vanessy i przytuliłam ją na pożegnanie. Właśnie szłam do domu wujka. A raczej naszego domu.
Jak zwykle sama. Jak zwykle tymi samymi uliczkami.
Wyciągnęłam telefon i postanowiłam zadzwonić do mojego chłopaka.
Po trzech sygnałach wreszcie raczył odebrać.
-Halo?-powiedział całkiem wesołym głosem.
-Witaj kochanie. To ja. Laura-odpowiedziałam z uśmiechem.
-Laura? O hej! Jak tam w szkole?-spytał.
-Bardzo dobrze. Ale pytanie powinno być, czemu ciebie nie było?
-Jestem... Ekhu! Ekhu! Chory-powiedział udając kaszel.
-Przyznaj się, że po prostu podejrzewałeś, że Brandson kartkówkę zrobi-powiedziałam z uśmieszkiem.
-Tak! Właśnie to! I tu mnie masz spryciulo-zachowywał się dość dziwnie. jakby coś... Ukrywał? Albo to ja jestem przewrażliwiona.
-Ale dziś mieliście mieć ważny mecz-powiedziałam marszcząc brwi.
-Ale został przeniesiony-powiedział sam się chyba plącząc.
-Nigdy meczy nie przenosiliście-odpowiedziałam coraz bardziej podejrzliwie.
-Laura, muszę kończyć. Pozdrów kogo chcesz. Pa-nigdy mnie tak nie traktował. A już w ogóle mnie rozłączał się po kilku chwilkach. Coś musi być na rzeczy...
***
-Cześć wujku!-od progu, jak tylko weszłam, przywitałam się z moim prawnym opiekunem.
-Laura, hej. A ty nie powinnaś być dziś dłużej w szkole?-spytał. Dobiegł mnie z kuchni zapach mięsa, więc szybko zdjęłam buty i weszłam do łazienki, by umyć ręce.
-Nie. Dziś odwołali nam dodatkowe zajęcia. Poza tym jest wrzesień, początek roku. Chyba nie muszę się tyle uczyć, co wcześniej-zaśmiałam się. I weszłam do kuchni.
-Chyba tyle, co później-poprawił mnie.
-Racja-zaśmiałam się-Co na obiad?
-Twoje ulubione danie-odpowiedział.
-Kurczak smażony?-spytałam.
-Dokładnie-uśmiechnęłam się na te jego słowa.
Moje życie właśnie tak wyglądało. Szkoła,Vanessa, mój chłopak, wujek. Wszystko miało idealną harmonię, było idealne. Takie, jakie sobie wymarzyłam. Cieszyłam się moim własnym szczęściem. Szkoda tylko, że nie na długo...

***

Witajcie kochani! To kolejny rozdział ze wznowionego bloga.
Nie mam pojęcia, kiedy dodam rozdział drugi, ale wiem, że wszystkie napisane rozdziały (których aktualnie jest 15) wstawię dopiero po zakończeniu bloga Mystery.
Mam nadzieję, że będziecie czekać ;)
Komentujcie kochani!
Do napisania!